ಪಥ

ಏಕೆ ಬದುಕುವ ನೆವವು
ಏಕೆ ಜೀವನದಾಸೆ
ಏಕೆ ಕನಸಿನ ತುಡಿತ
ಏಕೆ ಇರುವಿನ ಛಲವು

ದೇಹ ಭಂಗವಾದಾಗಿ
ಜೀವಿತವು ಕೊನೆಯಾಗಿ
ನಿಷ್ಕ್ರಮಣ ಕಾಲದಲಿ
ಏಕಾಯ್ತು ಒಲವು

ದೇಹದಿಂದಪಗಮನ
ಪರ ದೇಹಾಕಾಗಮನ
ಮೃತ್ತಿಕೆಯ ದೇಹಕ್ಕೆ
ಏಕೆ ಹಾತೊರೆಯು

ನಿರ್ಲಿಪ್ತ ನಿರ್ಭಾವ
ಮುಕ್ತಿಯನು ಕೈಚೆಲ್ಲಿ
ಅಂಟುಗಳ ಜಗದೆಡೆಗೆ
ಏಕಿಂಥ ಸೆಳೆವು

ವಿದಾಯವೀ ಭವರಥಕೆ
ಗಮನಿಸೈ ನಿಜಪಥಕೆ
ಮೋಕ್ಷವಿಹ ಮಾರ್ಗದಲಿ
ನಡೆ ಸತ್ಯದೆಡೆಗೆ

ಸಾಂತ್ವನವು ನಿನಗಿರಲಿ
ಶಾಂತಿಯದು ದೊರಕಿರಲಿ
ಸಂಗವನು ಮೀರಿರಲಿ
ಬಿಡುಗಡೆಯು ಸಿಗಲಿ

ಹಕ್ಕಿಯ ಪಯಣ

ವಿಫುಲ ಗಗನದ ತಳದಿ
ಇರುಳೊಡೆವ ಕಾಲದಲಿ
ನಸುಗೆಂಪು ಬೆಳಕಿನಲಿ
ಒಂಟಿ ಹಕ್ಕಿಯ ಪಯಣ

ಕತ್ತಲೆಯು ಪಸರುವುದೊ
ಬೆಳಕೆಲ್ಲಿ ಮರೆಯುವುದೊ
ಪಥವೆಲ್ಲಿ ಮಸುಕುವೊದೊ
ಎಂಬ ಭಯವುಂಟು

ಕಂದಗಳು ಕೊರಗುವವು
ಅಮ್ಮನಿರೆ ಮರುಗುವವು
ಗೂಡ ತಲುಪದೆ ಬಿಡೆನು
ಎಂಬ ಛಲವುಂಟು

ತನ್ನಮ್ಮ ಅನುದಿನದಿ
ತಿನ್ನಿಸಿದ ತಿನಿಸಿಂದ
ಕಸುವು ಹೊಂದಿದ ರೆಕ್ಕೆ
ಇನ್ನೆಂದಿಗುಂಟು

ವೇಗವನು ಇಮ್ಮಡಿಸಿ
ತಡೆಗಳನು ಕಡೆಗಣಿಸಿ
ಏಕ ನೋಟದಿ ಗುರಿಗೆ
ಸಾಗುತಿಹುದೀಗ

ತನ್ನ ಮುಂದಿನ ಯುಗಕೆ
ತಾನು ಕೊಟ್ಟೂಡುಗೊರೆಯು
ಕಾಯ್ದಿಟ್ಟು ಫಲಬರಲು
ಸಾರ್ಥಕ್ಯವುಂಟು

ತನಗೆ ಸಾರ್ಥಕ್ಯವುಂಟು

ಶೋಧ

ಮುಗಿಲ ಮೇಲೆ ಮೋಡ ನಿಂತು
ಮಳೆಯ ನೀರು ಸುರಿಸದಿರಲು
ಹಸಿರು ತನಗೆ ಕೇಳುತಿಹುದು
ವರ್ಷಧಾರೆಗರೆಯಲು

ಸುತ್ತಲೆಲ್ಲ ಧಗೆಯು ಹರಡಿ
ತಾನು ಅದರ ಬಿಸಿಗೆ ಬೆಂದು
ಬಹುಳ ತಾಪದಿಂದ ನೊಂದು
ಅರಸುತಿಹುದು ತಂಪನು

ಬಹಳ ಕಾಲ ಸುಪ್ತವಿದ್ದ
ನೋವ ಗ್ರಹಿಕೆಯಳಿದು ಹೋದ
ಆಳವಾದ ಮನದ ಗಾಯ-
ಕೆಲ್ಲಿ ಮದ್ದು ಸಿಗುವುದು

ಅಂದು ಕಂಡ ಇನಿತು ಪ್ರೀತಿ
ಇಂದು ಇಲ್ಲಿ ಕಾಣದಿರಲು
ಮತ್ತೆ ಮನಸು ಹುಡುಕುತಿಹುದು
ಒಂದು ಒಲುಮೆಯೊಸರನು

ನನ್ನ ಕವಿತೆ

ಸಂಜೆಗೆಂಪಿನ ಮುಗಿಲ
ಮನ್ಮಥನ ಚಿತ್ತಾರ
ನೋಡುತಿಹ ಜೋಡಿಗಳ
ಪ್ರಣಯವೀ ಕವಿತೆ

ನಲ್ಮೆಯಿಂದಲಿ ನಲ್ಲೆ
ಕವಿಯ ಎದೆಗೊರಗಿರಲು
ಪ್ರೇಮ ಕೊರಲಿನ ಉಲಿಯು
ಈ ನನ್ನ ಕವಿತೆ

ಕವಿಯ ಹೃದಯವನರಿತು
ಪ್ರೇಯಸಿಯು ಉಸುರಿರುವ
ಮೆಲುದನಿಯ ಪಿಸುಮಾತು
ನನ್ನ ಈ ಕವಿತೆ

ಅವಳ ನಗುಮೊಗದಲ್ಲಿ
ಅರಳಿರುವ ಕಮಲದಲೇ
ಹೊಳಪಿರುವ ಕಣ್ಣುಗಳ
ಬೆಳಕು ಈ ಕವಿತೆ

ಪ್ರೀತಿಯಲಿ ಮಿಂದಂಥ
ಹೂವಂಥ ಮಿದುಮನದ
ಭಾವಬ್ಧಿಯಲಿ ಒಂದು
ಅಲೆಯು ಈ ಕವಿತೆ

ನಿರ್ಭಾವತೆಗೆ ಏರಿ
ತಪವ ಕೊಂಡಿಹ ಮುನಿಯ
ಕೊನೆಯ ಮೋಹದ ಕೊಂಡಿ
ಈ ನನ್ನ ಕವಿತೆ  

ಮನ ನೀನು

ಅಗೆದಷ್ಟು ಗಹನವಾಗುತಿಹೆ ಮನ ನೀನು

ಮಂಜು ಕವಿದಂದದಿ ಅಸ್ಪಷ್ಟ ನೀನು



ತೆಗೆದಷ್ಟು ನಿಧಿ ಬತ್ತದಂತಿಹೆ ನೀನು

ಮೊಗೆದಷ್ಟು ಸುಪ್ತ ರತ್ನಗಳ ಗಣಿ ನೀನು



ಅರೆದಷ್ಟು ಪುಡಿಯಾದ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ನೀನು

ಅಂಧಕಾರದಿ ಬೆಳಕ ಭ್ರಮೆಯು ನೀನು



ಬಗೆದಷ್ಟು ಬಯಕೆಗಳ ಹುಟ್ಟು ತವರು ನೀನು

ಕಾಮ ಕ್ರೋಧಗಳಿಗಾಕಾರನು ನೀನು



ನಿನ್ನಲ್ಲಿ ಭಕ್ತಿ ಭಾವ ಪರವಶತೆಯುಂಟು

ನಿನ್ನಲ್ಲಿ ಭಯ ಅಹಂಕಾರಗಳು ಉಂಟು



ಹಂಸ ತೂಲಿಕ ತಲ್ಪ-ದಲಿ ದುಃಖ ಕೊಡಬಲ್ಲೆ

ಕಲ್ಲು ಹಾದಿಯ ಮೇಲೆ ಸುಖವ ಕೊಡಬಲ್ಲೆ



ಅಳೆದಷ್ಟು ಅಳೆದಿಲ್ಲದಂತಿರುವೆ ಎಲೆ  ಮನವೆ

ತಿಳಿದಷ್ಟು ತಿಳಿದಿಲ್ಲದಂತಿರುವೆ ನೀನು



ಎಲೆ ನಿಗೂಢನೆ ನೀನು ಎನ್ನಯ ಮನವೇ

ಎಂತು ಮೂಢನು ನಾನು ನಿನ್ನನರಿಯೆ

ಬೇಕಾದವರು

ಕವಿತೆಯನು ಪರಿಕಿಸುವ
ಮೃದು ಹೃದಯವು ಬೇಕು

ಕವಿಯ ಮನಸನು ಅಗೆವ
ಸಾಧಕರು ಇರಬೇಕು

ತಿದ್ದಿ ತೀಡಲು ಒಬ್ಬ
ಕಟುವಿಮರ್ಶಕ ಬೇಕು

ಕಾವ್ಯ ಗಂಧವನರಿತ
ಸುಮನಸರು  ಇರಬೇಕು

ಕವನ ತಥ್ಯವನಳೆಯೆ
ಚಿಂತಕನೂ ಬೇಕು

ಅಂತರಂಗವನರಿವ
ಸಹನಶೀಲರು ಬೇಕು

ಕಿಂಚಿತ್ತು ಬಿನದವಿರೆ
ನಸುನಗುವರಿರಬೇಕು

ಇನಿತು ವಿಷಾದಕ್ಕೆ
ಮನಮಿಡಿವರಿರಬೇಕು

ಗಹನ ಚಿತ್ತದ ಒಸರ
ಹೀರುವರು ಇರಬೇಕು

ಕವಿಯ  ಮನಸಿನ ಗುರಿಯ
ಹಂಬಲಿಸುವರು  ಬೇಕು

ಕವಿತೆಯ ಉಗಮ

ಭಾವಲಹರಿಯು ತನ್ನ ಗುರಿಯೆಡೆಗೆ
ಪಯಣಿಸಲು, ತೊಡರುಗಳು ಒದಗಿದರೆ, ಉಗಮವೀ ಕವಿತೆ

ಮನೆಯ ಬೇಕನು ತಣಿಸಿ ಉಳಿದ ಕ್ಷೀರದ
ಮೊಸರ, ಮಂಥನದಿ ಪಡೆಯುವಾ ಬೆಣ್ಣೆಯಂತೆ

ಗಮ್ಯ ತಾಣದ ಕುರಿತು ಒಯ್ಯುವಾ
ರಥ ಮುರಿದು, ಬಿದ್ದ ಕಾಲದಿ ಬಂದ ವಿಮಾನದಂತೆ

ಕಾಲಮೋಡವು ತನ್ನ ದಾರಿಯಲಿ
ಬೆಟ್ಟವಿರೆ, ಅಳಿದು ಇಳೆಗೊರಗುವಾ ಸೋನೆಮಳೆಯಂತೆ

ನಿತ್ಯ ಹೂಡುವ ವೇಷ ಜನರ
ರಂಜಿಸದಿರಲು, ಮಾಂತ್ರಿಕನು ಹೊಸರೂಪ-ವನು ಧರಿಸುವಂತೆ

ಭಾವನಲಹರಿಯು ತನ್ನ ಪ್ರಕಟಣೆಗೆ
ಹವಣಿಸಲು, ಅಡ್ಡಿಗಳು ಬಂದಾಗ, ಉದಯವೀ ಕವಿತೆ   

ಓಹ್ ಚೆರಿ ! ನಾ ನಿನಗೆ ಆಭಾರಿ !

ಓಹ್ ಚೆರಿ  ! ನಾ ನಿನಗೆ ಆಭಾರಿ !

ಶಾಲೆಯಾ ಹಾದಿಯಲಿ ಕಂಡ ನೇರಳೆಹಣ್ಣು
ತಿಂದಿದ್ದ ನೆನಪ ಮರುಜೀವಗೊಳಿಸಿದಕೆ

ಓರಗೆಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದ ನೇರಳೆಯನ್ನು
ಸ್ನೇಹಿತನ ಜೊತೆ ಮೆದ್ದ ನೆನಪ ತರಿಸಿದಕೆ

ತೋಪು ದಾರಿಯ ಮೇಲೆ ಹರಡಿರುವ ನೇರಳೆಯ
ಅಕ್ಕನೊಂದಿಗೆ ಸವಿದ ಸ್ಮೃತಿಯನುದಿಸಿದಕೆ

ನೆಂಟರಿಷ್ಟರ ಮನೆಯ ಅಂಗಳದ ಹೆಮ್ಮರದಿ
ಬೆಳೆದ ನೇರಳೆಹಣ್ಣ ಮತ್ತೆ ಉಣಿಸಿದಕೆ

ಓಹ್ ಚೆರಿ  ! ನಾ ನಿನಗೆ ಆಭಾರಿ !

ಗೆಳತಿ ನೀನಿಲ್ಲದೇ..

ಗೆಳತಿ ನೀನಿಲ್ಲದೇ.. ನನ್ನ ಹಾಡುಗಳೆಲ್ಲ
ಎಲ್ಲಿ ತಟ್ಟುತ್ತಿವೆ ಕಿವುಡು ಮನಕೆ 

ಜೊತೆಗೆ ನೀನಿಲ್ಲದೇ.. ಎನ್ನ ಗೀತಗಳೆಲ್ಲ
ಎಲ್ಲಿ ಕೇಳುತ್ತಿವೆ ಜಗದ ಕಿವಿಗೆ

ಬಳಿಯೆ ನೀನಿಲ್ಲದೇ.. ಮನದ ಭಾವಗಳೆಲ್ಲ
ಎಲ್ಲಿ ಮುಟ್ಟುತ್ತಿವೆ ಅರಿತ ಎದೆಗೆ

ಬಳಿಯೆ ನೀನಿಲ್ಲದೇ.. ಮಧುರ ಮಾತುಗಳೆಲ್ಲ
ಎಲ್ಲಿ ತಾಕುತ್ತಿವೆ ಮೃದು ಹೃದಯಕೆ

ಮತ್ತು ನೀನಲ್ಲದೇ.. ಎನ್ನೆದೆಯ ಕೋಶದಲಿ
ಶಬ್ದಗಳ ಓದುವರು ಎಂದು ತಿಳಿದೆ

ಮತ್ತೆ ನೀನಲ್ಲದೇ.. ಮಾನಸ ಬೃಂದಾವನದಿ
ನೀರನುಣಿಸುವರೆಂದು ನೀನು ತಿಳಿದೆ

ಮಾಯೆ ನೀನಲ್ಲದೇ .. ಯಾರಿಹರು ನನ್ನನ್ನು
ಜಗದುದರದಲ್ಲಿ ತುಂಬಲೆಂದು ತಿಳಿದೆ.. 
ಜಗದುದರದಲ್ಲಿ ತುಂಬಲೆಂದು ತಿಳಿದೆ..  

ಸಾಧನೆಯ ಫಲ

ಕಲ್ಲುಗಳ ಹಾದಿಯಲಿ ಕಾಲ ಸವೆದೆನು ನಾನು
ಮುಳ್ಳುಗಳ ಹಾದಿಯಲಿ ಪಾದ ಸವರಿದೆ ನಾನು

ಸಾಧನೆಯ ನಿಜಪಥದಿ ಸುಖವ ತ್ಯಜಿಸಿದೆ ನಾನು
ಗಮಿತವ್ಯ ಸಂಧಿಸಲು ನಿರತ ನಡೆದೆನು ನಾನು

ಇಂದೆನ್ನ ಶ್ರಮದ ಫಲ ಸಿಗುವ ಕಾಲವು ಬಂದು
ಆನಂದ ಬಾಷ್ಪಗಳು ಕಣ್ಣ ಸಂದಲಿ ನಿಂದು

ರೋಮ ರೋಮಗಳೆಲ್ಲ ಹರ್ಷವರ್ಷದಿ ಮಿಂದು
ಭಾವ ಉತ್ಕರ್ಷದಲಿ ಪುಳಕಿತನು ನಾನಿಂದು

ಅದಿರು ಬಿಸಿಯಲಿ ಬೆಂದು ಚಿನ್ನವಾಯಿತು ಕಡೆಗೆ
ಹೊರಳುತಿದೆ ಈ ಪಯಣ ಭವ್ಯ ಭವಿತದ ನಡೆಗೆ

ನಿಜಪಥ

ಭಾವನೆಗಳೇ ಕರಗಿ ಹೋಗಿ  ಕೊರಳ ನಾದ ಉಲಿಯಲಿ 

ಕಾಮನೆಗಳೇ ಕಳೆದು ಹೋಗಿ ಸಲಿಲ ನಾದ ಲಯದಲಿ 

ಬೆಟ್ಟಗಳೇ ಸರಿದು ಹೋಗಿ ಮರುತ ವೇಗ ತಳೆಯಲು 

ಕಲ್ಲುಗಳೇ ಒಡೆದು ಹೋಗಿ ಒಸರ ನೀರು ಹರಿಯಲು 

ಬಂಧಗಳೇ ಕಡಿದು ಹೋಗಿ ಎನ್ನ ಮುಕ್ತಗೊಳಿಸಲು 

ಇಹದ ನಂಟು ಹರಿದು ಹೋಗಿ ಭವವ ಮೀರಿ ಬೆಳೆಯಲು 

ಎನ್ನ ನಿಜವ ತಿಳಿಯಲು 

ಕವಿಯ ಪುನರ್ಜನ್ಮ

ಮಲಗಿದ್ದ ಕೋಗಿಲೆಯು
ಮೈಗೊಡವಿ  ಮೇಲೆದ್ದು
ಕೊರಳ ನಾದವ ಕೂಗೆ
ದನಿಯನನುಗೊಳಿಸುತಿದೆ

ದುಂಡುಮಲ್ಲಿಗೆ ಮೊಗ್ಗು
ಜಾವವಾಯಿತು ಎಂದು
ತನ್ನ ಕಂಪನು ಬೀರೆ
ಅರಳ ಹೊರಡುತಿದೆ

ವರುಷಗಳದುಮಿಟ್ಟ
ಭಾವಗಳ ಕೊಡವೊಂದು
ಬಿರುಕೊಡೆದು ಸಂದಿಯಲಿ
ಹನಿಯು ಜಿನುಗುತಿದೆ

ತಾರೆ ಚಂದಿರ ಬಾನ
ಸ್ವಪ್ನಲೋಕದಿ ನೋಡಿ
ಪುಳಕಿತನ ಕವಿಯ ಕನ
ಸೊಡೆವ ಸಮಯವಿದೆ

ಪ್ರಕೃತಿಯಾಕೃತಿಯೊಂದು
ಒಣಗಿದ್ದ ಕವಿಮರದ 
ಜಡವಳಿಸಿ ಮಿಡಿಮಿಡಿವ
ಜೀವ ಹೂಡುತಿದೆ

ತನ್ನ ಜೀವ ಹೂಡುತಿದೆ